در رابطه با تاریخ لباس نوزاد غنچه ایده نسبتا جدیدی است. مدهای مختلف برای کودکان امروزه تا اواخر تاریخ وجود نداشت. کودکان پر از گناه اصلی هستند، بنابراین باید به آنها آموزش داد که از مسیحیان خوب خداترس باشند. از این رو رشد آنها به شدت تشویق شد.
در زمان تودور اطلاعات کمی در مورد زندگی کودکان از طریق سوابق وجود دارد زیرا ارزش ثبت نرخ بالای مرگ و میر نوزادان را ندارد. میانگین سن مرگ سی سال بود.
در سن 7 تا 9 سالگی کودکان به اجبار وارد زندگی بزرگسالی می شوند، بنابراین سوابق کمی از کودکان نشان داده شده است.
این فکر در آن زمان بسیار بحث برانگیز بود. کم کم نوزادان قنداق در حال محو شدن بودند، اما در سال 1785 این قنداق کردن تقریباً انجام نمی شد.
با این حال، هنوز هم برخی از افرادی هستند که امروزه در مناطق روستایی عمدتاً اروپای شرقی قنداق زدن را تمرین می کنند. بند ماندن روی سر بسته می شد و برای ثابت نگه داشتن سر روی شانه ها سنجاق می شد.
قرار بود لباس های بلند بپوشند. این لباس های بلند که عبا نامیده می شد، بدون آستین و ضخیم مانند کت بودند. پیراهن هم پوشیدند.
آنها از لباسی به نام پتو که با پارچه‌های پشمی در زیر آن پوشیده می‌شود، استفاده می‌کنند و با پیچیدن نوار یا جلیقه، کتانی را با پلیسه نگه می‌دارند. آستین ها جداگانه بسته می شوند.
بعدها آستین‌ها را دوختند و به این لباس امروزه روسری می‌گویند. در پایان قرن هفدهم، یک شنل برای فضای باز اضافه شد. ممکن است یک هود متصل یا جدا از آن پوشیده شده باشد.
کلاه ها بسیار مهم بودند و برای محافظت از سر نوزادان استفاده می شد. بسیاری از آنها سه کلاه از یک قطعه پیشانی و زیر کلاه و یک کلاه تزئینی می پوشیدند.
هیچ تفاوتی بین رنگ ها وجود نداشت، به عنوان مثال: آبی برای پسران و صورتی برای دختران. این در نیمه دوم قرن نوزدهم معرفی شد.
